Les enfants en sucre

Après l’enflé de ce matin, devant son magasin de poudres de perlimpinpin, et l’exposition de monstre en vitrine, ce soir, une petite pluie et les enfants se transforment en pain de sucre. Attention, le rédacteur de ce billet sait que les enfants ne sont pas en sucre ; ils adorent jouer sous la pluie — pour ce qui a été observé autour de lui —, sauter dans les flaques… pour peu qu’ils aient des degrés de liberté.

Un parent #GCUM

Le fait d’être aux Blossières n’est pas une excuse en soi, la fine pluie pas d’avantage. Ce parent est irresponsable, un point c’est tout :

Non pas que l’équipement sur lequel il se merdiesèle — verbe du 1er groupe — soit d’une grande qualité. Hoooo ! Ça non ! Cependant, après le ressaut, forcement le ressaut après le sot :

Bref, il y a une aire de stationnement avec, pour le moins ce soir, 7 places de libre de ce côté si, encore plus de l’autre :

De la bêtise, de la fainéantise, de la paresse, rien de plus.

Plus loin, rue des Murlins.

Coucou Yann, un adepte du pot de mayo avariée est passé sur la Twingo© :

Pour avoir un aperçu des propositions du sieur Yann pour améliorer la vie, allez lire le billet-bilan du budget participatif sur le jouèb de Jehanne (>fr). Tout est détaillé, bien expliqué et illustré avec des touittes.

Laudato si

Voici le lien (>fr) vers l’encyclique de M. Bergoglio, avec un extrait, ci-dessous en latin. Un texte très intéressant sur « l’écologie urbaine » (cependant d’autres passages du livre sont véritablement coupés de la réalité humaine telle qu’elle peut se vivre au siècle XXI. On ne peut reprocher au bonhomme de rester raccord avec les croyances de son groupe).

149. Comprobatum praeterea est extremam penuriam, quam homines vivunt quibusdam in ambitibus sine harmonia, amplitudine et integrationis facultate, concitare posse perversos mores et usum personarum per criminales consociationes. Quod ad incolas attinet suburbanos, opibus laborantes, cotidianus transitus ab hominum frequentia ad anonymam societatem in qua homines in magnis urbibus vivunt, afferre potest sensum eradicationis quae adversus societatem consuetudines fovet et violentiam. Tamen confirmare volumus amorem fortiorem esse. Complures personae, his in circumstantiis, proximitatis et convictus vincula nectere valent, quae turbam mutant in experientiam communem in qua parietes illius «ego» franguntur et nimii sui amoris saepimenta superantur. Haec ipsa experientia salutis communis studiosus impetus elicit ad melius reddendum aedificium vel partem urbis.[117]

150. Cum commune sit vinculum inter urbis spatium et consuetudinem humanam, illi qui aedificia, partes urbium, spatia publica et urbes designant, auxilio egent variarum disciplinarum quae intellegere processus sinant, symbolismum et personarum consuetudines. Non sufficit in delineanda forma pulchritudinis inquisitio, quia plus valet alii servire pulchritudinis generi: qualitati vitae personarum, earum cum ambitu harmoniae, occursui et mutuo auxilio. Etiam hanc ob rem maximi est momenti ut incolarum loci opinio urbibus describendis instruendisque semper illigetur.

151. Necesse est ut publica curentur spatia, prospectus et signa urbis propria quae nostram augent notionem nos ad illam pertinere, nos ibi radices agere, nos « domi esse » in urbe quae nos continet nosque coniungit. Prorsus praestat ut diversae alicuius urbis partes bene inter se coeant utque incolae universalem possint habere prospectum potius quam se ipsos in quadam urbis parte claudant, vitae renuntiando totius urbis, spatii videlicet proprii cum aliis communicati. Quidquid mutamenti de prospectu urbano ruralive considerare debet quomodo diversa loci elementa totum constituant quod ab incolis intellegitur veluti imago quaedam cum ubertate congruens significationum. Tali quidem modo alii cessant se extraneos sentire illique percipi possunt veluti pars « nostrum » quippe qui unum constituamus. Hanc ob rationem, cum in urbano tum in rurali ambitu, opportunum est quaedam loca servare in quibus humani evitentur interventus qui ea continenter mutent.

152. Penuria habitationum gravis est multis in partibus mundi, sive in regionibus ruralibus sive in magnis urbibus, etiam quia rationes expensarum status ex more solummodo parvae respondent petitionis parti. Non solum pauperes, sed magna societatis pars graves perpetitur difficultates ut propriam habeat domum. Proprietas domus magnum habet pondus pro personarum dignitate et familiarum progressione. Agitur de praecipua oecologiae humanae quaestione. Si in quodam certo loco iam labantes domus nullo ordine coacervatae sunt, oportet in primis ut his in partibus forma detur urbis, neve evellantur et expellantur ex iis incolae. Cum pauperes in suburbiis vivunt inquinatis vel in periculosis urbium frequentibusque aedificiis, “si forte transferri debeant, ne dolor dolori addatur, necesse est ut in antecessum apta notitia detur, aliae dignae praebeantur habitationes et ipsi incolae directo implicentur”.[118] Eodem tempore, ingenium adducere debet ad miseras urbium partes in urbem libenter accipientem inserendas. “Quam pulchrae sunt urbes quae insanam superant diffidentiam et diversos integrant et in eiusmodi integrationem novum conferunt progressionis elementum! Quam pulchrae sunt urbes quae, etiam in sua architectonica forma, plenae sunt spatiorum quae coniungunt, vincula efficiunt, alterius hominis agnitionem fovent!”.[119]

153. Qualitas vitae in urbibus magna ex parte cum vehiculis coniungitur quae saepe incolis magnam incommoditatem afferunt. In urbibus multa transeunt vehicula quibus una vel duae personae utuntur, quam ob rem commeatus urbanus increscit, contaminatio augetur, magna energiae non renovabilis vis insumitur et necessaria fit constructio aliarum viarum et autoraedarum stationum, quae urbanae structurae damnum inferunt. Multi periti homines de necessitate consentiunt tribuendi primas partes vehiculis publicis. Quaedam tamen necessaria remedia difficulter pacifico modo a societate accipientur, absque meliore praecipuaque condicione eiusmodi retis vehiculorum, quod multis in urbibus secum indignam importat personarum tractationem ob civium multitudinem, incommoditatem vel raram vehiculorum frequentiam et deficientem tutelam.

Cet extrait est à destination de l’équipe municipale — dont je présuppose grandement les superstitions — et des électeurs, et électrices, qui stationnent matin et soir devant l’école de l’abandon de la raison. Ce serait bien que tout ce petit monde écoute la voix de leur chef ès irraison en matière d’organisation de la vie de quartier.

Pour ne pas connaître des hivers à 35°C, il faudra plus que du « respect de chacun certainement » ou de la « prise de conscience 🙂 » psalmodié par l’élue du quartier sur le réseau au passereau bleu, le masculin de passerelle pour embêter encore plus les cyclistes en leurs faisant faire des tours et des contours.

4 commentaires

  1. De la bêtise, de la fainéantise, de la paresse, rien de plus

    Je rajouterai des décennies de laxisme sur les incivilités de la vie courante.

    Bien à toi

    J’aime

Les commentaires sont fermés.